AUDACES

I.

AUDACES

apud Claudian. de Bell. Gildon. v. 220.

Audaces legat ipsa viras, qui colla ferarum

Arte ligent, certôque premant venabula nisu:

Iustiniano Novellâ 105. εὐδοκιμοῦντες τῇ τόλμῃ, alias παράβολοι, homines dicti sunt perditaeac desperatae audaciae, qui operam suam, ut cum bestiis pugnarent, olim locabant. Meminit eorum Firmicus quoque, Faciet auctores, audaces, periculosos. Vide supra in voce Auctor. Auctoratos vero et mercede conductos illud fecisse, ex Cassiano constat collat. 5. c. 14. et Cassidoro l. 5. Ep. 42. ubi Pancarpum (ita enim hoc ludi genus ocabatur) describit, his inter alia verbis: longum est per tot periculorum casus sermonibus evagari, sed apte iungendum est, quod ait de inseris Mantuanus, Quis scelerum comprendere formas: Quis omnia pugnarum per currere nomina possit? Sed vobis, quibus est necesse talia populis exhibere, largitate manus fundite praemia: ut haec miseris faciatis esse votiva etc. Vide Salmas. Not ad Iul. Capitolin. in Gordianis, c. 3. et infra Confectores, Pancarpum, Parabolani. Proprie vero Audaces a Temerariis aliquâ differitate separantur. T. Livius l. 25. c. 37. Martius ad consilium primâ specie temerarium magis, quam audax, animum adiecit, ut ultro castra hostium oppugnaret. Sallustius de Bello Iugurth. c. 7. Ac sane, quod difficillimum, et praeliô strenuus erat, et bonus consiliô: quorum alterum ex providentia timorem: alterum ex audacia temeritatem plerumque adferre solet. Martial. l. 4. Epigr. 43. v. 2.

Non sum iam temerarius, nec audax etc.

Nempe audacia est fons caputque temeritatis: ex eo enim, quod quis ad pericula paulo audacior est ac imperterritus, nascitur temetitas, i. e. προπέτεια, ut recte interpretantur Glossae Veter. et praecipitatio, quae caecitatem etiam adiunctam habet: Unde audaces, temerarios, praecipites, caecos iungit Arnob. adv. Gent. l. 2. Sed et

Audaces ac temerarios dicimus homines, non profligatae solum, verum etiam iam perditae spei, quique non modo honestatis, sed salvis quoque ipsius euram abiecerunt: etsi horum quam illorum conditio melior. Quate et hôc nomine inter Audaces ac Temerarios discrimen. Cicer. ad Altic. Aut nos temeritatem bonorum sequamur: aut audaciam improborum insectemur. Ubi Audacia est pestis illa, quam ἀπόνοιαν appellant Graeci. Quandoque etiam τόλμαν et τολμηροὺς homines vocant Audaces, et qui ingeniô praecipiti feruntur ad nefas quodcumque nec ullâ consideratione cohiberi poslunt. Quare his opponuntar homines considerati et cunctatores, vide Demosthenem Orat. contra Aristogit. 1. Quocirca audaciam pudori opponit Sallust. Praefat. in Catilin. Hique sunt iidem, quos βδελυροὺς appellant Graeci. Unde Plut. Clodium hominem vere ἀπονενοημεν´ον et perditum describens, θρασύτητα et βδελυρίαν coniungit, in Caesare. Vide Desid. Heraldum Animadversion. ad Arnob. d. l. nec non supra, ubi de Audaciae notione, quâ idem, quod Confidentia seu Impudentia, significat, et l. 7. ubi Audaces, religionis contemptores esse ostendit, ac cum transgressoribus, παρανόμοις, optime ac Philosophice Arnobio iungi animadvertit.

II.

AUDACES

apud Marrialem, l. 14. Epigr. 94. cuius lemma, Calices audaces,

Nos sumus audaces, plebeia toreumata vitri,

Nostra nec ardenti gemma feritur aquâ:

Calices dicti sunt vitrei, vili admodum pretiô venales. Scribit enim Strabo l. 17. Romae Vitriarios multa commentos esse et ad vitreorum colores et ad eorundem tornandorum facilitatem, tantamque inde vilitatem eorum fuisse, ut vulgo poculum vitreum alse venundaretur: atque his audacium nomen datum. Meminit idem Poeta eorundem alibi, l. 12. Epigr. 75. v. 1.

Cum tibi Niliacus portet crystalla cataplus,

Accipe de Circo pocula Flaminio.

Hi magis audaces, an sunt, qui talia mittunt

Munera? sed gemmis vilibus usus inest.

Nullum sollicitant haec Flacce toreumata furem etc.

Quod Epigramma de fictilibus accipiebat Turnebus, cum de vitreis omnino accipiendum fit. Ab his vero diversi longe erant, Aegyptiaci ex vitro calices versicolores atque ἀλλύςςοντες, de quibus supra, in Allassonts: item calices illi, qui diatreti dicebantur. Audaces enim, qui plebeii erant et parvô, ut dictum, vaenibant, totnô formabantur, in quo nullum periculum; at in sculpendis caelandisque diatretis, arte manuque pretiosis, periculum non parvum: Utex Martialis iterum verbis patet. l. 14. Epigr. 115.

Adspicis ingenium Nili, quibus addere plura

Dum cupit, ha quotie perdidit auctor opus etc.

Salmas. ad Vospic. in Saturnino. c. 8.